DARK VANILLA JUNGLE του ΦΙΛΙΠ ΡΙΝΤΛΕΪ
Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ
Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη – Αθήνα
Σάββατο 1/4/2023
9 μ.μ.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιάννης Βαρβαρέσος
Ερμηνεύει η Παναγιώτα Μπιμπλή
Γράφει η Μαρίνα Αποστόλου
Πολυάριθμες οι σκέψεις που έρχονται στον νου παρακολουθώντας αυτή την υπέροχη παράσταση από την πρώτη στιγμή της εισόδου στην πλατεία έως την αποχώρηση από εκεί κατόπιν της υπόκλισης των δύο καλλιτεχνών (Μπιμπλή – Βαρβαρέσου). Ο Φίλιπ Ρίντλεϊ, αυτός ο ξεχωριστός ζωγράφος και δραματουργός, θέτει ξανά κάτω από το μικροσκόπιό του (ας θυμηθούμε το Αίμα στο χιόνι) τη σαθρή όψη της ζωής του Λονδίνου, εκεί όπου ο δυτικός πολιτισμός και η οικονομική ακμή συγκρούονται με το κοινωνικό περιθώριο, τη γονεϊκή ανευθυνότητα, την αφέλεια, την απουσία βίωσης της παιδικής ηλικίας, τη βία, την εκμετάλλευση, την παράνοια, το ψέμα, τη σκληρότητα, την αναπηρία… Η Παναγιώτα Μπιμπλή είναι ιδανική στην ενσάρκωση του απαιτητικού της ρόλου τόσο που ο θεατής νομίζει ότι τα μακριά της καστανά μαλλιά, το σώμα της, η φωνή της αλλά κυρίως ο λόγος και το τραγούδι της μυρίζουν φρέσκο, ευωδιαστό λεμόνι… όπως ακούμε και στο έργο. Πρόκειται για ένα κείμενο που δεν υστερεί σε τίποτα από άλλους δυνατούς γυναικείους μονολόγους… Αντίθετα, αποτελεί μια όμορφη, πρωτότυπη ιδέα για υποψήφιες νέες γυναίκες σε εισαγωγικές εξετάσεις δραματικής σχολής. Ο Γιάννης Βαρβαρέσος, ένας σκηνοθέτης με πολύ πλούσιο, ετερόκλητο (με την έννοια της αλληλοσυμπλήρωσης των γνώσεων) και ενδιαφέρον βιογραφικό παρόλη τη νεαρή του ηλικία, συνθέτει ένα αξιόλογο καλλιτεχνικό προϊόν με ευθύνη διοχετεύοντας μέσα κει όλη του την έμπνευση. Διακρίνονται πραγματικά τα σκηνικά αντικείμενα που χρησιμοποιεί για τον στόχο αυτό: Το λούτρινο από το οποίο αφαιρείται σκόπιμα το ένα πόδι, ο ορός, το περιδέραιο της Άντρεα που θυμίζει τα κολιέ – ζαχαρωτά μιας άλλης, αθώας εποχής, ο καλόγερος με την περούκα που αναπαριστά την αχτένιστη Ρενέ, οι κούπες οι ψυχαναγκαστικά τοποθετημένες, οι ουρές των αλεπούδων, το μικρόφωνο, το δερμάτινο τζάκετ, το τραπέζι… οι ηχογραφημένες φωνές των γυναικών… τα ροζ ρούχα της κοπέλας σύμβολο της χαμένης κοριτσίστικης αθωότητας… το διάλειμμα που είναι όμως και αυτό κομμάτι της παράστασης με τη δική του δράση – μετάβαση… Κοιτάζοντας στο τέλος τους δύο βασικούς συντελεστές της παράστασης να δέχονται με σεμνότητα το θερμό χειροκρότημα του κοινού μόνο αισιόδοξες σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς: Το θέατρο στην Ελλάδα έχει άξιο κόσμο να το υπηρετήσει, καλλιτέχνες που στάζουν ζωή, όρεξη, ικανούς να αναδείξουν τα σύγχρονα (και όχι μόνο) δραματικά κείμενα.
