Δραματοποιημένη λογοτεχνία και κινηματογραφική μεταφορά επί σκηνής: ένα σαφώς δύσκολο εγχείρημα υψηλών απαιτήσεων. Η Υπόθεση Παραντάιν είναι μυθιστόρημα του Hichens Smythe Robert γραμμένο στα 1933 και ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ που προβλήθηκε στα 1947. Στην Ελλάδα, βλέπουμε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έργο να λαμβάνει σάρκα και οστά στο θεατρικό σανίδι και συγκεκριμένα στο θέατρο – κόσμημα της Ομόνοιας ”Αγγέλων Βήμα”, το οποίο υπεραγαπώ. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Αλέξιος Κοτσώρης συντόνισε έναν πολυμελή, για τα σημερινά δεδομένα, θίασο οκτώ υποκριτών και ασχολήθηκε σημαντικά με την κίνησή τους, την οποία συγκεκριμένα επιμελήθηκε ο Χρήστος Νικολάου. Υπήρχαν αρκετές στιγμές που ένιωσα ότι έβλεπα αρχαία τραγωδία, τόσο χάρη στο αεικίνητο των ηθοποιών όσο και στην κοινή τους εκφορά λόγου. Όπως και άλλοι, οφείλω να πω ότι ξεχώρισα τη σκηνή με το τηλεφώνημα μεταξύ της Λαίδης Χόρφιλντ και του υπερασπιστή της κυρίας Παραντάιν σερ Μάλκολμ. Οι ηθοποιοί σύσσωμοι γινόντουσαν μια γροθιά ως Λαίδη που δεν δίσταζε να καταγγείλει την αιμοδιψία του δικαστή συζύγου της. Ο δικηγόρος υπεράσπισης πάλι πάνω στο τραπέζι (η άνοδος στο τραπέζι που υπήρχε στη σκηνή είναι συχνή κατά της διάρκεια της παράστασης για όλους σχεδόν τους ηθοποιούς) ενημερώνεται για τη στάση και τη διάθεση του δικαστή ενώ δέχεται αβίαστα και τη συμβουλή της Λαίδης για ”χρήση” της εύθραυστης και λεπτεπίλεπτης γυναίκας του ως δόλωμα στα δόντια του δικαστή. Η σκηνή αυτή ενισχύεται και από το κομμάτι του φωτισμού προσδίδοντας ένα μεγάλο συν στο σύνολο του αποτελέσματος. Αυτό που ασφαλώς παρατηρεί κανείς από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι το δίχως άλλο οι ενδυματολογικές επιλογές, τα αξεσουάρ, τα χτενίσματα και το μακιγιάζ. Όπως διαβάζω στο δελτίο τύπου, για αυτά την ευθύνη φέρουν και μπράβο τους οι Nora Ponti και η Θεοδώρα Βεστάρχη. Έχουμε να κάνουμε με υψηλής αισθητικής επιλογές, προσεγμένες και στην παραμικρή λεπτομέρεια που μας ταξιδεύουν αναμφίβολα στην περασμένη εποχή της Υπόθεσης Παραντάιν. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ και η μουσική την οποία έχει συνθέσει ο Φάνης Κακοσαίος…. γενικότερα, τα μουσικά χαλιά, όπως τα αποκαλούν κάποιοι, την ώρα της παράστασης αφυπνίζουν τις αισθήσεις του θεατή, δημιουργούν την ανάλογη ατμόσφαιρα που χρειάζεται το noir εν προκειμένω και δένουν περίφημα με τις ερμηνείες των καλλιτεχνών. Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω ότι οι οκτώ αυτοί ηθοποιοί αποτελούν πολύ εύστοχες επιλογές, είναι θα έλεγα ιδανικές για την εν λόγω παράσταση φιγούρες, πειστικοί και ταιριαστοί: η κυρία Παραντάιν (Μαρίνα Παντελάκη) η γοητευτική γυναίκα – αράχνη, ο χειριστικός άνθρωπος όπως θα τη χαρακτηρίζαμε σήμερα, ο δικηγόρος (Γιώργος Λουράκης) που την ερωτεύεται και πέφτει στα δίχτυα της αδιαφορώντας για τη γλυκιά σύζυγό του Γκέι (Ηλέκτρα Μαγγίνα), ο έτερος δικηγόρος υπεράσπισης που διαχωρίζει τη θέση του στο τέλος καθώς γι’ αυτόν επικρατεί η λογική και η πολιτική της σύμπνοιας (Βαγγέλης Μάγειρος), ο νοσηρά ερωτευμένος ζωγράφος Απόστολος Μαλεμπιτζής, ο διεστραμμένος δικαστής (Στέφανος Κακαβούλης), η καλή και πιστή φίλη της Γκέι Τζούντι (Φωτεινή Τεντολούρη), ο υπηρέτης – ορντινάτσα του δολοφονηθέντος συνταγματάρχη Παραντάιν που ποθεί η χήρα (Θάνος Κρομμύδας).